Krzysztof Siwczyk, o którym prof. Piotr Śliwiński pisał, że „Głośny start potrafił przekształcić w systematycznie i poważnie uprawianą sztukę” konsekwentnie przesuwa horyzont swojej poezji, bada możliwości i pojemność polszczyzny, a nowy tom wierszy jest tego widomym dowodem. I choć w coraz większym stopniu poeta jest zainteresowany kwestiami lingwistycznymi, nie rezygnuje jednak z zapisu doświadczenia egzystencjalnego, kreując obraz człowieka zanurzonego w świecie, we wspólnej codzienności.

Książka Krzysztofa Siwczyka jest, jestem o tym najgłębiej przekonany, istotnym projektem zmierzenia się z «metafizyką codzienności» (ze «sprawami - jak powiada Autor - bieżącej metafizyki»). Ale w jej wymiarze szczególnym - takim, który odnosi się do egzystencjalnych warunków «bycia-w-kulturze», do czytania i pisania, do życia (także) słowem i tekstem. Do zmagania się - na przykład - z «przemocą fabuł» i z «przemocą interpretacji siebie», ze «zjełczałą fantazją» albo z porzuconą (niedoczytaną, niedopisaną) książką, która domaga się powrotu do dzieła. Chodzi tu przede wszystkim, jak sugeruje tytułowy i programowy esej zbioru, o osaczenie przez zmienny i wszystkożerny jakby mikrokosmos, osaczenie przez najprostsze zdarzenia, rzeczy, impresje, o ich nachalność jakby czy magmatyczność, która potwornieje, staje się niczym monstra w dawnych obrazach przedstawiających kuszenie świętego Antoniego Pustelnika. Ta monstrualność w przepływie, w przemijaniu, w koszmarnym śnie rozgrywa się pośród skrupulatnie zarejestrowanych form i okruchów życia, złogów i majaków dzieciństwa, ale i - w dialektycznym wiązaniu - rodzicielstwa. Starego więc i nowego - w palimpseście, w wężowym splocie. Czyny, maski, kostiumy oraz całe decorum egzystencji Krzysztof Siwczyk ukazuje tu w przejmujących spojrzeniach, eksponujących krnąbrną materialność, namacalność, sensualność i somatyczność przywoływanego przez siebie mikroświata, ale też jego kruchość, ułudność, fantazmatyczność, stałe nicowanie w nim komizmu przez trwogę i dramatu przez śmieszność. Towarzyszy temu gorączkowe, zadyszane poszukiwanie języka: aby dać odpowiednią materię słowu, a substancjom i wrażeniom - słowo. Ze świadomością przy tym możliwości ograniczonych, podanych nawet radykalnej redukcji: «Nie atakujesz jakichś większych tajemnic ducha, jedynie o nich czytasz». To zaś oznacza w sumie sceptyczne - ale budowane w granicach rozsądku - credo: «Zaufanie do języka, w którym jesteś pisany, zjawia się u ciebie na mocy akceptacji własnych ułomności». (prof. Zbigniew Mikołejko)

Zbiór złożony z najważniejszych w dorobku Williama Blake’a "Pieśni niewinności" oraz "Pieśni doświadczenia" i uzupełniony o nieznaną dotąd prozę "Wyspa na Księżycu" ukazuje autora jako jednego z pierwszych diagnostów słabości nowoczesnej cywilizacji.

Z tekstów pisanych na przełomie XVIII i XIX wyłania się obraz świata niebywale podobnego do współczesnego, w którym zysk i skarlała polityka zawładnęły ludzkimi umysłami, a jednostka praktykuje wolność jedynie w sferze marnej rozrywki. Summa poetycka genialnego angielskiego wizjonera w arcydzielnym przekładzie jego najlepszego interpretatora - Tadeusza Sławka.

Marek Krystian Emanuel Baczewski to poeta, prozaik, krytyk literacki. Różne źródła podają różne daty jego urodzenia (od 1963 do 1967). Jego prawdziwe nazwisko to Marek Kowalik. Felietonista pisma "Opcje" oraz internetowej Witryny Czasopism, tworzył również słuchowiska radiowe. Publikuje pod pseudonimem złożonym z nacechowanych religijnie imion oraz nazwy przedwojennej lwowskiej fabryki wódek. Mieszka w Zawierciu.

Laureat nagrody poetyckiej w pierwszej edycji konkursu im. R.M. Rilkego, organizowanego przez sopockie czasopismo "Topos" (1997). Laureat konkursu "Tyska Zima Poetycka" w 2003, w wyniku którego opublikowany został tomik "Antologia wierszy nieśmiałych". W maju 2007 roku nominowany do Nagrody Literackiej Gdyni za książkę "Morze i inne morza".

Pomimo to Baczewskiego można uznać za jednego z najbardziej niedocenionych poetów współczesnych. W posłowiu do obszernego wyboru wierszy "Fortepian i jego cień", Krzysztof Siwczyk za przyczynę tego stanu rzeczy uznaje fundamentalną niemożność oswojenia tych wyrafinowanych wierszy, gdzie "erudycja autora idzie w parze ze zjawiskowym poczuciem absurdu tego, co określamy mianem erudycji".